ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ 9 ΜΑΗ 1945

9 Μάη 1945 – 70 χρόνια!

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση όπου μπήκε τώρα ο καπιταλισμός, κι έτσι είναι κάτι το καινούργιο και παλιό μαζί. Ο καπιταλισμός στις φασιστικές χώρες υπάρχει πια μονάχα σαν φασισμός κι ο φασισμός δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά σαν καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, σαν ο πιο θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισμός».  

Μπ.Μπρεχτ

    Ήταν πριν από 70 χρόνια όταν η Ιστορία σφραγίστηκε από το κόκκινο του αίματος. Από το χρώμα του δίκιου και της αλήθειας. Από το κόκκινο της σημαίας με το σφυροδρέπανο.
    Με αυτό το «μελάνι» γράφτηκε η Ιστορία στην αναμέτρηση του ανθρώπου με το τέρας και με το έγκλημα. Με την απανθρωπιά και την κτηνωδία.
    Ήταν 9η Μάη 1945.
    Ήταν η ημέρα που η σημαία που ήδη κυμάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σημαία
του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασμένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγμα στο φίδι του ναζισμού.
    Πριν από 70 χρόνια ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, η ναζιστική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων συνθηκολόγησή της.
    Η νίκη του Ανθρώπου εναντίον του φασισμού, η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών ήταν γεγονός.
    Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγμα σφραγίστηκε με το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώμα που δέσποζε στα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας. Με το χρώμα το βγαλμένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.

***

    Σε αυτή η Νίκη – σταθμό, που κατορθώθηκε με τις ανείπωτες θυσίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούμενο υπήρξε η συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού.

• Σ' ένα μέτωπο, το μήκος του οποίου κυμαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόμετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισμό αδιάλειπτα μάχες για 1.418 μερόνυχτα.
• Κάθε λεπτό του πολέμου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά μέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 507 νεκρούς. Κάθε μέρα 1.400 νεκρούς.
• Σε έναν πόλεμο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣΔ προσέφερε πάνω από 20 εκατομμύρια παιδιά της.
• Πάνω από 10 εκατομμύρια οι ανάπηροι και οι τραυματίες με τον ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει με τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη.
• Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος στοίχισε στην ΕΣΣΔ σε υλικές ζημιές το κολοσσιαίο ποσό των 485 δισεκατομμυρίων δολαρίων, μεγαλύτερο απ' αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία μαζί.
• Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές μονάδες, αμέτρητες χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣΔ από τους ναζί.

    Έτσι γράφτηκε η Ιστορία μέχρι τις 9 Μάη. Αυτά πρόσφεραν οι κομμουνιστές στον πόλεμο κατά του φασισμού. Αυτή είναι η «σχέση» του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών με το φασισμό: «Σχέσεις» που το έχουμε τονίσει και θα το επαναλάβουμε: Τις χωρίζει αίμα! Το περισσότερο αίμα που χύθηκε ποτέ στην ανθρωπότητα!

***

    Η Ιστορία γράφτηκε:
    Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική μάχη για τη νίκη κατά του φασισμού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Παρόντες, πρωτομάρτυρες και πρωταγωνιστές αυτού του αγώνα ήταν οι κομμουνιστές. Παντού. Και στην Ελλάδα.
    Είναι εδώ, στην πατρίδα μας, που η 9η Μάιου:

• Είναι μια Μέρα που περνάει μέσα από την αθάνατη ψυχή των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη, του Χαρίλαου, του Αρη, του αντάρτη που έστειλε περήφανο χαιρετισμό από τον Γοργοπόταμο στην Αλαμάνα.
• Είναι η Μέρα που η Κοκκινιά και η Καλογρέζα, η Βιάννος και ο Χορτιάτης γίνονται ένα με το Μανιάκι και το Μεσσολόγγι.
• Είναι η Μέρα που οι Αρματολοί και οι Κλέφτες στήνουν χορό με τους μαχητές του ΕΛΑΣ, με τους αδούλωτους της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ‘40.
• Είναι η Μέρα που η Γκουέρνικα και το Δίστομο, τα Καλάβρυτα και η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου Δεκέμβρη, γίνονται τραγούδι στα χείλη του Ρίτσου και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Λειβαδίτη, του Μίκη και του Σοστακόβιτς, γίνονται κραυγή στα χέρια του Πικάσο και του Φαρσακίδη.

   ***

     Όταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σημαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισμού, στο Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και με τον πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία.  
    Αυτή την αλήθεια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «σβήσουν» από την Ιστορία εκείνοι που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία.
    Για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δημοκράτες» της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» που με όχημα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν (!) το ναζισμό και το φασισμό με τον κομμουνισμό, η ιστορική αλήθεια είναι αμείλικτη.
    Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώματος, στην απανθρωπιά του ρατσισμού, στο ναζιστικό εσμό που γεννιέται και εκτρέφεται στα ταξικά χαμαιτυπεία των μονοπωλίων, θα υπάρχει αυτή η ημερομηνία, θα υπάρχει αυτή η φωτογραφία - παράσημο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία, που θα θυμίζει στους αιώνες:
    Οι κομμουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ με τα φίδια.

***

    Η 9η Μάη 1945 είναι η ημερομηνία που – όσο υπάρχουν άνθρωποι - θα αποτελεί την διαρκή υπόμνηση:
    Οι κουκουλοφόροι του δοσιλογισμού, οι «κράτα Ρόμελ» του μαυραγοριτισμού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληματικές συμμορίες του σήμερα, ο υπόκοσμος, οι ταγματασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήματος που γέννησε το ναζισμό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν οι «Καιάδες»: Στα καταγώγια των (...αρίων) υπανθρώπων.
    Η 9^η Μάη 1945 είναι το φωτεινό ορόσημο μιας Ιστορίας που γράφεται κάθε μέρα. Που γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» υποχωρήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συμβιβασμούς. Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγματεύσεις» και «επαναδιαπραγματεύσεις» με όσους επωάζουν τα φίδια στον κόρφο τους.
    Η 9^η Μάη μεταφέρει το - παρά ποτέ – επίκαιρο μήνυμα:

    «Ο Φασισμός δεν έρχεται απ' το μέλλον, καινούριο κάτι τάχα να μας φέρει/ τι κρύβει μες στα δόντια του το ξέρω, καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι/

    Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν και χάνονται βαθιά στα περασμένα/ οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν, μα όχι και το μίσος του για σένα/

    Ο Φασισμός δεν έρχεται από μέρος που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι/ το κουρασμένο βήμα του το ξέρω και την περίσσια νιότη μας την ξέρει.

    Μα πάλι θε' ν' απλώσει σαν χολέρα, πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου

και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα, αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου/

    Τον Φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον! Δε θα πεθάνει μόνος· τσάκισέ τον»! (Φώντας Λάδης)

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ 

ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ

Στον Πάνο Γεραμάνη (Δέκα χρόνια απουσίας)

«Ακούτε την Ελληνική Ραδιοφωνία Δύο. Είναι η εκπομπή «Λαϊκοί Βάρδοι» με τον Πάνο Γεραμάνη. Στην τεχνική επιμέλεια σήμερα είναι ο…»…

Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από τη μέρα (30 Απρίλη του 2005) που σίγησε πρόωρα και για πάντα, η αργή και ήρεμη φωνή του Πάνου Γεραμάνη. Του εξαιρετικού δημοσιογράφου-ερευνητή και ανθρώπου  που δίχως να καταβάλλει κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια κατάφερε να βρει μια θέση στην καρδιά όσων αγαπούν το λαϊκό τραγούδι και το ποδόσφαιρο, αλλά και όσων κάνουν πράξη τη θεώρηση που λέει ότι το νόημα της ζωής κρύβεται μερικές φορές πίσω από απλές μικρές καθημερινές απολαύσεις, όπως μια παρέα φίλων γύρω από ένα τραπέζι με καλό φαγητό και κρασί, που η σκοτοδίνη της κυνικής καθημερινότητας τις περισσότερες φορές μας εμποδίζει να συναντήσουμε.

Παραχωρούμε το λόγο στους φίλους του. Σε αυτούς που είχαν το προνόμιο να γνωρίσουν από κοντά και να μοιραστούν με τον Πάνο χρόνο και συναισθήματα, τις Παρασκευές στην ταβέρνα του Χαμηλού, στον Κολωνό και άμα τη απουσία του σκάρωσαν τους παρακάτω στίχους, πάνω στο ρυθμό του γνωστού τραγουδιού του Γιάννη Παπαϊωάννου «Τον Χάρο τον αντάμωσαν».

Ο Χάρος σαν αντάμωσε τον Πάνο Γεραμάνη,

του λέει: «Σε τοποθέτησα στην πτέρυγα Τσιτσάνη

αλλ’ άμα θέλεις διάλεξε Μουράτη στραβοκάνη

μια κι είσαι γαύρος ζωντανός, καλό παιδί τζιμάνι».

«Άσε ρε Χάρε να χαρώ τ’ αρχαίο τρίλημμά μου

να ‘χω κιλά για να μου λέν’ αφέντη κι άρχοντα μου

σαν πίνω απ’ το καλό κρασί στα στέκια τα δικά μου

οπού ‘χει τις Παρασκευές συλλείτουργο η καρδιά μου.

Να μη μετράς τις Κυριακές που βλέπω τους Ριβάλδους

ούτε τα ψυχο-Σάββατα που κελαηδώ για βάρδους

τον Στέλιο και τον Πρόδρομο για βάζελους και γαύρους

για Πράσινους και Βένετους, για Κίτρινους και Μαύρους.

Δευτέρα ως Πέμπτη μη γυρνάς σε λαϊκά σοκάκια

να παίρνεις ταξικούς νεκρούς από τα Κολωνάκια

να κάνεις ρεκτιφιέ χαφιέ και πάντα τον μαλάκα

για το δρεπάνι που κρατάς να λες πως κάνεις πλάκα.

Αυτό ‘ναι το κοντράτο μας κακόχρονο που να ‘χεις

μέρα Λαμπρής στην Πρέβεζα καριόλη να την πάθεις

μια κι είσαι χώμα και νερό Πρωτομαγιά θα μάθεις

πως ήμουν πάντα νικητής της ταξικής μου μάχης.*

Ένα απόσπασμα από τον επίλογο του Βασίλη Καρδάση στο βιβλίο του «ΠΑΝΟΣ ΓΕΡΑΜΑΝΗΣ, Σε δρόμους λαϊκούς» (εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ, 2010):

"(…) Ψηλός, ογκώδης, πλην όμως αεικίνητος, με αγαθά αισθήματα και περισσή ανιδιοτέλεια. Γι’ αυτό και παρέμεινε πάντοτε αγαπητός και μοναδικός στους ανθρώπους που τον γνώρισαν, είτε ήρθαν σε επαφή μαζί του. Προσηνής ακόμη και στους αγνώστους που τον πλησίαζαν για να χαρούν μια χειραψία μαζί του, (φιλικός στο έπακρο, σε βαθμό που έζησε τους χρόνους του χωρίς να κάνει εχθρούς, με αίσθηση του χιούμορ, ίσαμε να προσφέρεται αφειδώς στα πειράγματα των συναδέλφων του, περιζήτητος στις παρέες των απανταχού ξενύχτηδων, και γαλαντόμος απέναντι σε όλους μέχρι εξαντλήσεως του μηνιαίου μισθού.

Άνθρωπος του έξω ήταν ο Γεραμάνης. Μια απέραντη κοινωνική συναναστροφή, για τους πολλούς φίλους, για τις παρέες, για τους συνεργάτες. Ένα συνεχές ρεπορτάζ που δεν τέλειωνε ποτέ, να ερευνά, να παρατηρεί, να διερωτάται, να ψάχνει για ανθρώπους και πράγματα. Το σπίτι ήταν η εστία του έρωτα και της αγάπης για τη Ναυσικά του. Εκεί επέστρεφε πάντα, σαν τη μέλισσα που γυρίζει και γεύεται τους ανθούς για να γυρίσει στην κυψέλη φορτωμένη πλούτο. Μόνο που ο πλούτος του Πάνου δεν ήταν υλικός, δεν είχε σχέση με την προμήθεια του χρήματος. Ήταν πλούτος ψυχής, ευφορία γνώσης, γενναιότητα καρδιάς. Ποτέ δεν υπήρξε δούλος των υλικών απολαύσεων, το χρήμα ήταν γι’ αυτόν το ενδιάμεσο απαραίτητο για την ικανοποίηση των ελάχιστων αναγκών. Το συχνότερο ήταν ο μισθός να γίνεται θυσία στον βωμό της ταβέρνας και του κουτουκιού, σε άφθονα κεράσματα. Προς το τέλος του μήνα, το προσφιλές ερώτημα στη Ναυσικά ήταν: «Ναυσικούλα, έχεις τίποτα στο πορτοφόλι σου;»(…)

Όσοι τον γνωρίσαμε από τα ερτζιανά ή τα γραφτά του στον τύπο θα  θυμόμαστε έναν σοβαρό και μετρημένο στις εκφράσεις του, ευγενικό, καλοσυνάτο γίγαντα ―στο δέμας και τη γνώση― με καρδιά μικρού παιδιού. Ο Πάνος Γεραμάνης με το έργο που μεθοδικά δημιούργησε επί δεκαετίες, διαφυλάσσοντας και αναδεικνύοντας ένα τεράστιο κεφάλαιο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, έβαλε χωρίς να το ξέρει τη σφραγίδα του στην ταυτότητά μας. Το κενό της απουσίας του δεν αναπληρώνεται. Είθε το έργο του να βρει την θέση που του αξίζει και να γίνει κτήμα του λαού, για τον οποίο νοιαζόταν και υπήρχε ο Πάνος Γεραμάνης, σαν άξιο παιδί του.

* Οι στίχοι και οι φωτογραφίες από το ίδιο βιβλίο.

 

Οικοδόμος 4-5-2015